‘Wat voor auto hebt u?’ ‘Een Saab 9.3 uit ’99, 1.8 liter, schuifdakje, geen cabrio, geen turbo.’ ‘Aaaahhh! Nou, best een mooie auto toch?’ ‘Jazeker!’

‘Kent u de trainer Ron Jans?’ (Naamgenoot, vandaar.) ‘Ja, weleens van gehoord. Maar ik houd me meer bezig met de Premier League. Mijn zoon en ik zijn fan van Manchester United, waar De Gea keept, die misschien deze zomer naar Real Madrid gaat. Dus dat is niet best.’

De kinderen vinden het moeilijk, om stil te zijn, stil te zitten. Ze hadden één keer vijf minuten mindfulness gedaan, voor een toets. De toets ging toen toch wel iets beter. Maar het was ook heel lastig.

Ja, dat is ook lastig, zeg ik. Het is net alsof je een slang in een bamboe buis stopt. Een slang kronkelt, en als hij in die buis zit, kan hij geen kant uit. Maar hij leert daardoor wel precies hoe hij is.

Ik sta voor groep 7 van de Heilige Familieschool in Houten. Juliëtte, de vrouw van Sander, geeft daar les in groep 5 en had me uitgenodigd. Straks naar haar klas, maar nu eerst in het diepe, groep 7, de ‘drukste’ klas. De juf is even weg, want aan het begin van de les komt er een meisje in tranen naar haar toe, haar opa is erg ziek. Juf troost haar op de gang. En ik kan alvast los. Fantastisch. Gaat lekker. Ze zijn direct, pittig, maar hé, ik ben m’n eigen gastjes gewend, dus kan wel wat hebben hoor. Leuk!

Juf weer terug. Af en toe roept ze eens iemand tot de orde, dat is knap werk, timing en gevoel voor wanneer het te gortig wordt, petje af en ik doe het niet na. Wat de kinderen ook vet vinden: alle stoere verhalen over het klooster in Japan. En dat ik 49 ben, dat hadden ze toch niet gedacht. Kijk, mijn dag ook weer goed. Eind van het liedje zitten we ook nog drie minuten stil. Op wat gegniffel na: doodstil! Super. Zelfs applaus aan het eind (na wat laatste vragen), dus misschien vonden ze het toch leuk, alles bij elkaar.

Dan brengt een leerling me naar Juliëtte’s klas. Het andere uiterste! Heel rustig en ze luisteren heel goed naar de juf. ‘Kunt u iets vertellen over het ontstaan van het boeddhisme?’ Groep 5 hè, deze kinderen zijn 9 jaar! Ik vertel het sprookje over de waarzegster, de geboorte van de Boeddha, die toen nog gewoon Siddhartha heette, zijn opgroeien in weelde en de stiekeme tochten door de stad. De zieke, de oude man, het lijk en de bedelmonnik. De week onder de boom, en het zien van de morgenster. Het delen van wat hij had gevonden met zijn vrienden in het bos, en hoe er steeds meer mensen naar hem gingen luisteren.

Deze klas is het gewend, zen. Wat bijzonder! We zitten samen, muisstil, vijf minuten én kinhin, heel langzaam en zachtjes door de klas. En juf Juliëtte zegt: okee, we gaan nu direct door met massage. Zoek iemand op en begin, denk ook aan de regen. Een muziekje, en dan masseren de kinderen elkaar. Met heel veel aandacht. Mooi om te zien, vertederend.

Deel drie van dit bijzondere drieluik is de kinderyogales bij de kleuters. Ik klop aan en stap binnen. Dag zenmeester, zegt de juf. Dag yogajuf, zeg ik. En later dat ik natuurlijk geen zenmeester ben. Een misverstand is gauw geboren. Ze gaan er vol voor, die kleintjes (die al heel groot zijn natuurlijk!). Ik mag meedoen. Fantastisch. Juf nodigt me uit om ook een oefening met ze te delen – maarreh… ik heb al jaren geen yoga meer gedaan. Wat te doen, de hond met het hoofd omlaag, of toch maar zitten? Ja, waar het hart van vol is. Eén minuutje gezeten, stilletjes op de knieën, en kijken naar de adem, en tellen. Dan de juf weer, met de afsluiting, de ‘yogadans’.

Wat een bijzondere middag! En wat een bijzondere school, waar dit soort dingen onderdeel uitmaken van de activiteiten. Aanvullende verzoekjes van de andere juffen, om bij hun klas ook eens langs te komen. Dus binnenkort misschien nog maar eens een middagje vrij vragen van m’n werk…