Kort geleden was er een kijkwaardige reportage bij Brandpunt. Het ging over seksueel misbruik in de boeddhistische gemeenschap. Dat komt helaas veel meer voor dan je denkt. Nee, nog meer. Vooral Sogyal kwam uitgebreid aan bod. Veel lof voor Rob Hogendoorn, die enorm werk heeft verzet rond dit thema, en de vrouwen die zich uitspraken. Terugkijken kan hier, het transcript in het Engels is hier.

In de uitzending was ook een kort stukje te zien waarin de maker mij een paar vragen stelde. Zie hierboven, ongeveer 2 minuten lang vanaf 11:07 minuten. So far so good, en het is natuurlijk minuscuul klein en totaal verwaarloosbaar leed vergeleken bij het onderwerp, maar Brandpunt presenteerde me daarbij als ‘boeddhistisch leraar’. Dat is echt de bloody fucking limit! Nog erger, de voice-over zei: ‘Er zijn in ons land ongeveer 350 personen die zich boeddhistische leraar noemen. Eén daarvan is Ron Sinnige.’ Noemen! En dan in het balkje, m’n naam (goed gespeld) en ook daaronder ‘boeddhistisch leraar’.

Daar baalde ik echt als een stekker van, en dat is nog fluweelzacht uitgedrukt. Ten eerste is dat echt het laatste dat ik over mezelf zou zeggen. Ik schaam me dood! Ik ben vet kritisch op al die malloten die zichzelf leraar noemen. Drie jaar in ‘opleiding’ bij een oplichter en je kunt een diploma boven je bed hangen. Vijf jaar hielenlikken bij een smiecht en je krijgt een gouden jurk. Tief toch gauw op.

Arbitrair titeltje

En nee, dat is geen afgunst. Wanneer gaat het nou eens een keer over wie je bent als mens, in plaats van over wat voor arbitrair titeltje je van een of andere poseur door je strot geduwd krijgt. En ja, er blijken mensen te zijn die dat heerlijk vinden, als ze dingen door hun strot geduwd krijgen. Witten hun plafond al maanden van tevoren! Staat er op hun website: ‘Krijgt op die-en-die datum overdracht van die-en-die.’ Voel aan je hoofd en doe ff normaal man.

Boeddhistisch leraar. Ik zou me dus nooit zo noemen, zoals gezegd. Bovendien ben ik het niet want ik heb geen overdracht. En ik ben ook nog lang niet klaar met m’n training. En ik heb ten tweeden male afstand genomen van de leraar met wie ik trainde, omdat zijn sociale gestuntel me net ff te gortig werd. Dus echt een realistisch perspectief is het ook al niet, te uwer informatie. En al zou ik ‘in opleiding’ zijn voor ‘overdracht’ (glibberige dingen om te zeggen!), dan nog zou het 15 tot 20 jaar duren voordat het zover was.

Eerste vraag

Ten derde was de eerste vraag die de interviewer me stelde: ‘dus u bent boeddhistisch leraar?’ ‘Nee’, zei ik, ‘ik begeleid een zengroep. Nou ja, eigenlijk doen we het met elkaar, er zitten hier een paar mensen die al veel zit-ervaring hebben ook.’ Dat is niet in het programma opgenomen. Totaal irrelevant natuurlijk ook, voor het programma, maar ik zeg het toch niet voor niks, of wel? ‘Ah, u bent bescheiden’, zie toen de interviewer. ‘Nee’, zei ik.

Als je het dan vervolgens toch opschrijft of het zomaar roept in je voice-over, heet dat een feitelijke onjuistheid. En ook nog tegen beter weten in. Verder een fantastisch programma, maar dit is journalistiek prutswerk. Ik heb nog geappt na afloop, dat ik dat echt heel jammer vind, en dat ik het niet ben, en dat ik dat toch ook duidelijk gezegd had en alles, maar niks meer gehoord.

Ten vierde ben ik in dat stukje interview dat ze hebben uitgezonden, net als hierboven, nou juist superkritisch op al de idioten die zich ‘leraar’ of ‘meester’ noemen. Dus. Waarom, ja waarom, zou ik mezelf dan zo noemen?!

Dus als je denkt dat het me naar de kop was gestegen, tough luck. Ik ben een vader. Ik ben een zoon. Ik ben een persvoorlichter. Ik ben een collega. Ik ben een vriend (hopelijk, voor sommigen). Ik ben een klant, bij dat goeie koffietentje. Ik ben een zenbeoefenaar. Ik begeleid een zengroep. Maar ik ben géén boeddhistisch leraar!

En dat zal ik ook nooit worden. Tot ziens maar weer.