De tijd vliegt. Op 1 april was Toon Fugers bij ons. Helemaal uit Hengelo, om Dogen’s Fukanzazengi uit de doeken te doen. Het was een topavondje!

Het fantastisch bijzondere is dat Toon’s zoon Maarten bij ons zit. Dus dat was eigenlijk direct het mooiste van de hele avond. En dat zijn broer, zeg maar Toon’s andere zoon, voor deze speciale gelegenheid ook kwam. Vader zijn. Jonguh. Niks kan daar tegenop.

Er kwamen ook drie vrienden van Maarten. Dus het het was volle bak, we zaten met z’n zeventienen. Meer past er niet in ons pijpelaatje. Begrijp me niet verkeerd, het is een mooi zaaltje hoor.

Maarten heeft z’n vader na afloop gevraagd of hij de hele tekst, Toon’s eigen vertaling, nog even wilde mailen. Die kun je nu dus zelf aan een kritische beschouwing onderwerpen, klik hier en ga los. Of laat je gewoon inspireren, dat kan ook. Overigens blijkt uit een tekst die een kleine honderd jaar eerder in China is geschreven, dat Dogen hier en daar wel wat heeft geleend van de buren. Maar dat doet natuurlijk nergens iets aan af.

Voor de inhoudelijk geïnteresseerden nog even een klein inkijkje in de avond. Toon begon met hoe hij al een tijdje graag eens bij ons wilde komen om iets te vertellen over de Fukanzazengi. En hoe hij en ik elkaar al zoveel jaar kennen. Hij noemde het getal 27, dus dat had hij beter niet kunnen doen. Weinigen geloofden namelijk dat dat al kort na onze geboorte was.

Verder was het interessant. Toon vertelde iets over Dogen’s leven, hoe hij naar China ging, daar in een klooster trainde en weer terugkeerde naar Japan. Hij las vervolgens met ons de integrale tekst van de Fukanzazengi. Daarna zazen, en toen het leukste: iedereen mocht een zin of passage noemen die hem of haar in het bijzonder aansprak.

Er bleek een grote variatie in favorieten, en Toon wist elk woord, elke zin, op een prachtige manier uit te lichten. Hij bracht de Fukanzazengi dichtbij, vouwde ‘m open, betrok ‘m rechtstreeks op onze eigen beoefening. Bescheiden, rustig en vanuit de diepe doorleefdheid van veertig jaar zen-ervaring.

Ieder kreeg z’n inspiratie op een presenteerblaadje. En die van alle anderen. Hier beitelde Toon wat scherpe kantjes weg, daar verhelderde en verdiepte hij de blik op de blote werkelijkheid. Het was mooi man, zoals we dat in Twente zeggen. En kouwe drukte, daar hebben we het niet zo op. Dus Toon zal langzamerhand wel rode konen krijgen. Misschien moest ik maar stoppen. Ik hoop dat hij nog eens naar Utrecht wil komen.