Over ZEN, een boek met fotokunst en gedichten door Merel Huisink

In een wereld waarin lijden van alle tijden is, en onverdraagzaamheid en haat weer meer en meer machthebbers’ mode, lijken kiemen van zachtheid soms zeldzaam. Geen andere plaats is meer de natuurlijke geboortegrond van de bodhisattva dan de pijn van de wereld. Als het duister op zijn hoogtepunt is, komt een kind en geeft zachte warmte en stil licht, taai en onverwoestbaar, in een wereld die zinloze destructie nog steeds niet kan overwinnen.

Kort geleden kreeg ik een boek ter recensie. Het boek raakt me dus ik doe het graag. Het heet ZEN en die titel doet geen recht aan de bijzondere, spontane spiritualiteit die het ademt. Het is tegelijk zen en niet zen, het raakt aan zen en het is veel meer dan zen. Schrijfster en fotografe Merel Huisink, een jonge vrouw van 25, geeft in het boek uitdrukking aan haar visie op mens en wereld. Dat doet ze in fotokunst en in intuïtieve gedichten die ze door de jaren heen schreef. Woord en beeld zijn complementair, vullen elkaar naadloos aan.

Zelf schrijft ze:

Alles wat je buiten tegenkomt heeft compositie. De inhoud komt van binnenuit. Hoe je jezelf van binnenuit voelt, zie je terug in het beeld.

Met de individuele projecten onderzoek ik mijn innerlijke gevoelswereld. Hiermee wil ik de beschouwer aanzetten tot het filosoferen over de ziel.

Als lezer hoef je niet alles aan te nemen. Het is hoe ik het ervaar en ik heb een sterk gevoel dat met de wereld te mogen delen.

Ik dacht, de wereld gaat snel, misschien heb ik iets gemist. Misschien staan millennials veel meer open voor deze dimensie. Dat zou veelbelovend zijn. Dus even gecheckt of dit een overheersend thema is bij die generatie, filosoferen over de ziel. Maar dat is niet zo, Merel lijkt een relatieve uitzondering.

Haar gedichten cirkelen om het thema leven, levenservaringen en de grond van het bestaan. Merel geeft inderdaad uitdrukking aan wat van binnenuit opwelt, tijdens een boswandeling, in het schemer tussen waak en slaap, of gewoon, op wat voor moment dan ook:

Hier gekomen zonder materie.
Zonder prestaties.
Het eerste wat je leert,
Is om van deze twee te houden.

 

Geboren met een opdracht.
Om te leren leven in liefde.
De reden dat je op deze aarde bent,
dat ben jij.

—

Je bent een deel van deze wereld.
Focus op het zand,
wanneer je erdoorheen wandelt.

 

Voel hoe het je meevoert
en hoe het zand om je voeten beweegt.
Iedere stap is een begroeting.

Bijbehorende prachtige zwart-witfoto’s tonen de natuur, vaak van dichtbij en soms in een wijds perspectief, wolken en water, een eenzame ekster. Soms scherp, soms grofkorrelig, maar altijd iets profaan hemels en ongewoon aards tegelijk, de stilte verbeeld, een alweer halfvergeten droom na het ontwaken en tegelijk de meest nabije en concrete realiteit.

Staren naar de verte,
tot mijn zicht vervaagt.
De verte lijkt steeds verder.

 

Ik vaar naar ver weg
om de verte te reiken.
Hij lijkt ongenaakbaar.

 

Maar dan verdwijnt de mist
die zich voor mijn schip bevindt,
want waar ik ook ben,
daar ben ik in de verte.

De meeste foto’s tonen pure, ongerepte natuur. Een heel enkele keer is menselijk ingrijpen zichtbaar: een granieten bank, een touw aan een haak in een muur.

Vooral en bovenal is ZEN is een getuigenis van wijsheid en van diepe liefde voor de aarde, de natuur en de mens.

De aarde is een groot cadeau.
Geen woorden voor.
Leven dat ons gegeven is.

 

De bergen, de rivieren,
de lucht, de kou, de warmte.
We beschikken al over alles.

—

Ik ben vandaag.
Ik ben de warmte die uit je lichaam straalt.
Ik ben de regen die op de bomen valt.
Ik ben de zuurstof die je inademt.

 

Ik ben vandaag.
Ik ben de lucht waar alles in leeft.
Ik ben het water dat de planten leven geeft.
Ik ben het licht dat op ieder weerkaatsen zal.
Ik ben.

ZEN van Merel Huisink is een stipje in het donker, elke pagina een verrassing, een boek vol parels, vol kiemen van zachtheid.

Lees ook:

Stromen uit een stille bron – een interview met Merel Huisink

Gedichten en foto’s © Merel Huisink