Het heeft even geduurd, maar hier dan toch een nieuwe blog. Direct bombshell-status: geen zen stopt. Dus binnenkort echt geen zen bij geen zen. We zitten nog tot eind maart ’19, daarna valt het doek. Wel jammer, is een topclubje!
En waarom in hemelsnaam? We bestaan pas 4 jaar!
Ja. Soms veranderen dingen. 4 jaar geleden had ik nog mijn ouderwetse zen-bevlogenheid, inclusief idealen over volle bak de diepte in met een groep, bijbehorende begeleiding en natuurlijk de ontwikkeling daarvan.
Nu is het meer, hee, het is top om met een groep te zitten. Dat is autonoom, het samen zitten is het mooist. Koan-training en verdieping (ehm, dat woord slaat nergens op, dat is overal natuurlijk, niet heel erg zen!) gaat misschien primair bij intensieve training (ai, nog één, maar je snapt wat ik bedoel). Een 24-uurs zoals we die organiseerden, weekends, sesshin. Dat werk.
Maar als het samen zitten het mooist is, en als dat is wat we doen (en dat doen we), waarom dat dan niet blijven doen?
Nou, om eerlijk te zijn doe ik het al 2 à 3 van de 4 jaar op grinta, op doorzettingsvermogen. Elke keer samen zitten is geweldig, maar tegelijk sleep ik me er naartoe. Mijn leven is te druk en mijn vuur is weg. Niet mijn zitvuur, maar mijn vuur om een groep ‘in de lucht’ te houden en om de dinsdagavond te ‘moeten’.
Heel fantastisch is het dat in die context Maarten en Alex zijn gaan meedraaien. We zijn een driemanschap en leiden om de beurt een avond, met of zonder praatje. Dat geeft lucht. Scheelt een slok op een borrel.
Maar toch heb ik nog wat ruimte nodig, ik houd nu te veel ballen in de lucht. Helemaal met de start van de fotografie-opleiding die ik nu doe, een nieuwe oude passie. 40 jaar geleden maakte ik een dia-herbarium, nu schiet ik beesten in het bos (lees primair insecten, een prachtige wereld). En in die opleiding komt nog van allerlei anders langs. Ik zal er niet over uitweiden, maar ik leer veel en geniet ervan. Daar zit nu het vuur. En misschien kan ik dat gewoon doen, dat waar ik vanzelf naartoe getrokken word. Prima toch.
Heb lang getwijfeld natuurlijk. Wat zijn voors en tegens, het is een supergroep, ik doe het voor de mensen die komen, die dingen. Maar er nog meer uit persen lijkt me toch niet zo slim. Dus ik stop, en daarmee geen zen, althans in z’n huidige vorm, als vastomlijnde zitplek en -tijd.
Deze site blijft en wie weet schrijf ik nog weleens wat. De beoefening blijft en wie weet kunnen we gewoon nog eens samen zitten, helemaal spontaan, informeel en vol vuur en inzet. Waar iedereen heen gaat en wat iedereen doet is in de toekomst besloten. Je weet het niet. Je weet het nooit. Maar voor nu is dit het.
Het was top, dank aan iedereen voor het samen zitten van de afgelopen jaren. We zijn nog niet weg, dus kom vooral langs zolang het nog kan! Elke dinsdagavond van 19.30 tot 22.00 uur, Singelsteeg 2 in Utrecht. Laatste keer is 26 maart 2019. Tot ziens en goeie zit gewenst, waar dan ook!