Soms krijg ik een Facebookverzoek van iemand die ik niet ken. Kijk ik wat verder, dan blijkt het bijna altijd iets met zen te zijn. Gek genoeg zijn het vaak mensen die zitten bij clubs waar ik helemaal niks van heb, behalve een gezonde afkeer. Dus: waarom?
Het zijn ook clubs met een leraar die z’n beste tijd gehad heeft, als hij die ooit gehad heeft. En dan bedoel ik niet Ton Lathouwers. Die kan nog minstens twintig jaar mee. Nee, ik bedoel de zijige hogepriesters van het hier-en-nu, en leraren die praten en schrijven als opgevoerde dominees. Laatst was er één die beweerde dat de zendo sacraal is, en de wereld daarbuiten profaan.
Hoe gek moet het worden voordat er een massale exodus uit zo’n club op gang komt, om maar in Bijbelse sferen te blijven? Wat is er heilig aan een bedompt hok vol vadsige, verlopen vijftigers die hun tijd uitzitten, dagdromend over dampende seks met jonge goden of godinnen? Nee, dan de straat. Poten in de stront, handen uit de mouwen. Dat is het echte leven.
Nog iets: Brad Warner was hier, afgelopen weekend. Goeie vent, goed verhaal, sympathiek en straight. Maar mijn god, wat een marketing. Een heel uur film alleen over hem, met een stoet vrienden die alleen maar aardige dingen zeggen. Moderne hagiografie. Een film waarin Brad in een konijnenpak dingen over zen vertelt. Alweer: waarom? Brad is hot, hip en happening. Hij spreekt goed en oprecht. Hij heeft niks nodig. Dat konijnenpak is volkomen redundant, een ontstoken blindedarm.
Maar Brad’s keus van zen te willen leven, beïnvloedt zijn gangen meer dan hem lief is, ben ik bang. Zodra er geld in het spel komt, gebeuren er vreemde dingen. Dan moet je genoeg boeken verkopen en steeds meer fans krijgen. Het werkt, dat wel. Er zijn er zat die zeggen: geweldig, kijk hoe gewoon, hoe tegendraads, hoe demystifying. Er zijn er zelfs die na een dag met Brad hun tot-dan-toe-leraar zonder pardon in de kliko kieperen. Moet je dat toejuichen? Ieder is vrij, maar als je zo gemakkelijk switcht, kan je beoefening misschien nog iets aan diepte winnen.
Het andere uiterste is fossiliseren in een stofhol en vriendschapsverzoeken sturen naar onbekenden. Dus voor alle duidelijkheid: als je met volle inzet wilt trainen, doe dat gewoon. De rest is overbodig.
5 november 2014
FaceBook heb ik altijd een straf gevonden. Nu ben ik ik geen allemansvriend—nooit geweest ook—maar de valse suggestie van ‘vriendschap’ of ‘persoonlijke belangstelling’ die van FaceBook uitgaat is niet mijn voornaamste bezwaar. De meeste mensen zullen daar ook niet in trappen.
Wat me echt tegenstaat is dat de laagdrempeligheid en het informele karakter van het medium zelf suggereert dat iedere opvatting ertoe doet. Daar geloof ik helemaal niets van. Volgens mij kun je van 99,99 procent van alle opvattingen—de mijne inbegrepen—beter helemaal nooit kennis nemen.
Vogels vliegen, vissen zwemmen, mensen hebben opvattingen. Zouden vogels ook zo vol zijn van hun gevlieg? En vissen van hun gezwem?
Nu zou je kunnen menen dat FaceBook het eigentijdse verbale equivalent van het vlooien van apen is, net als roddelen. Maar in dat geval laat ik me—als het per se moet—liever verbaal vlooien door mensen die ik in levende lijve ontmoet.
Zit Brad Warner op FaceBook? En Ron Sinnige? Ik niet. Daarmee stel ik vandaag een daad: ik word niet hun vriend. Daar worden Brad en Ron namelijk niets wijzer van.
Mocht Brad Warner marketing nodig hebben om rond te komen, dan zeg ik: ‘Get a life.’ Twijfelt hij aan zijn rol? Ga billen wassen in een bejaardentehuis vol niet-boeddhisten. Dat heeft in ieder geval zin. Geven mensen Warner zonder aandringen niet genoeg geld? Dan is er met zijn beoefening iets grondig mis. Lees Thanissaro Bhikkhu’s ‘No Strings Attached: The Buddha’s Culture of Generosity’ er maar op na:
http://www.accesstoinsight.org/lib/authors/thanissaro/nostringsattached.html
6 november 2014
Waarom zo spuwen ? U accepteert het geheel niet .
U bent lid van een besloten club, of dat maakt u er toch van.
6 november 2014
Iedereen is welkom. Vooral mensen die de stukjes niet leuk vinden.