Wat gaan we doen in Utrecht bij geen zen? Dit wordt een korte blogpost, want ik heb eerlijk gezegd geen idee. Dus dat kan nog alle kanten op. Toen ik in de vorige blog beloofde dat ik zou vertellen wat er de komende weken op het programma staat, had ik allerlei mooie ideeën. Misschien komen die uit en gaan we lekker aan de slag met de fundamenten van het vroege ch’an in China, de Madhyamika en T’ien-t’ai (even doorbijten en volhouden, het komt goed). Zou leuk zijn.

Ik vrees dat Hakuin wel langskomt af en toe. Wat ook wel spannend en boeiend is: wat ontstaat er uit bovengenoemde twee stromingen. Wat zijn de ontwikkelingen en benaderingen in China, welke leraren zeggen wat en waarom, wie is het beste? (just kidding) Doen we aan de hand van stukjes uit de Transmission of the Lamp, een boek met biografieën van zenmeesters en veel koan, samengesteld in 1004. Leest als een spannend boek! Driehonderd jaar later is zen in China ineens vrijwel helemaal verdwenen. Hoe is het mogelijk?!

We zijn niet eenkennig, dus Dogen verdient ook een plek, net als veel anderen. Wat mooi is, pakken we op en aan. Zonder het al aan iedereen gevraagd te hebben, één keer in de maand of twee maanden willen we een begeleider uitnodigen ‘van buiten’. Iemand met een ander perspectief, een frisse blik, die weer op een heel nieuwe manier kan inspireren.

Dit wat betreft de praatjes vooraf. Maar pittig zitten staat centraal natuurlijk. En daarbij de gerichtheid om het zelf te doorzien, om te ontwaken. Dat voor ogen, dat vasthouden en al het andere loslaten. Je hoeft geen boodschappen meer te doen, je hebt alles in huis, het onopvallend smeulend of fel brandend verlangen is het enige dat nodig is. Een vuur, dat niet dooft door ideeën als ‘zen is met aandacht in het hier en nu zijn’. Die slaan de boel alleen maar dood. Komt goed, gewoon blootleggen en verdiepen, misverstanden en obstakels uit de weg ruimen, lekker aan de slag, stug doorploegen. In die zin is geen zen ook heel expliciet een voorbereiding op intensievere, meerdaagse training.

Intussen ben ik zelf een klein beetje zenuwachtig. Kan ik dit waarmaken? Gaat het lukken allemaal? Het voelt als een verantwoordelijkheid, veel groter als toen ik ZEN onder de Dom begon. Ik hoop dat we samen iets heel goeds kunnen neerzetten, rauw en ruig, en volle bak gaan, met veel keet eromheen. Gewoon een paar man en vrouw die dat willen. Hoeven geen hordes te zijn. Doen?